ตอนที่ 1

ชอนชู หัวใจเพื่อแผ่นดิน

      หลังก่อกำเนิดมา 3,326 ปี กองทัพแห่งเผ่าชี่ตัน นำโดยแม่ทัพเซียวซุ่นหนิง.. เคลื่อนพลข้ามแม่น้ำเพื่อเข้าโจมตีโครยอ หลายปีก่อนเผ่าชี่ตันได้ทำลายบัลแฮ.. ดินแดนในอาณัติของราชวงศ์ซ่ง โครยอ ทำสัญญาเป็นมิตรประเทศกับจีน และได้ยึดถือเอาเผ่าชี่ตันเป็นศัตรู ชี่ตันจึงเข้าโจมตีโครยอ เพื่อไม่ให้กลายมาเป็นภัยคุกคามของตนในอนาคต โครยอต้องต้านการรุกราน พระเจ้าซองจง รับสั่งให้ขุนนางพัคยังยูมาบัญชา การแต่งตั้งซอฮุยเป็นรองแม่ทัพ และแต่งตั้งให้ชอยรังมาเป็นผู้ช่วย เพื่อขึ้นไปรับศึกทางเหนือ ส่วนพระเจ้าซองจงนั้นก็เสด็จไปยังตำหนักอันบุก เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้ทหารและผู้คน หน่วยรบกองหน้ามีแม่ทัพภาคเหนือยุนซออันมานำทัพ เผชิญหน้ากับทหารชี่ตันที่พงซานกุน ตะวันออกเฉียงใต้ของกุยจู
      “ทุกคนหยุด..” ซออันสั่ง
      “ถูกล้อมหมดแล้วท่านแม่ทัพ ไม่มีทางถอยแล้ว” ทหารเข้ามารายงาน
      “ทุกคน ไม่ต้องตกใจอยู่ในตำแหน่งตัวเอง อย่าแตกทัพออกไป”
      “โอ๊ย ๆ ๆ เฮ ๆ… อ๊าก..โอ๊ย..”
      “สู้มัน.. บุกเข้าไป” ซออัน ตะโกนสั่ง

      —@@@—

      กองทัพของฝ่ายโครยอที่มียุนซออันเป็นผู้นำทัพหน้าในการทำสงครามกับเผ่าชี่ตัน..ถูกโจมตีอย่างหนัก จนยากที่จะต้านทานศัตรูได้ แม่ทัพยุนซออันถูกจับเป็นเชลย โครยอต้องพ่ายแพ้ พระเจ้าซองจง เสด็จกลับซอ-กยอง พร้อมทั้งส่งอีมองจอนไปเป็นทูตเจริญสัมพันธไมตรี เมื่ออีมองจอนกลับถึงวังหลังเสร็จเจรจาทางการทูต พระราชวังเมืองซอ-กยอง ก็เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ขึ้น

      —@@@—

      จีแบกไม่เห็นด้วยที่จะยอมย้ายออกจากซอ-กยองแล้วยกดินแดนให้ศัตรู แต่ชอยรังยืนยันว่านอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว
      “ทำอย่างนั้นไม่ได้ พระเจ้าแทโจทรงย้ำอยู่เสมอว่า ต้องรักษาซอ-กยองไว้ให้ได้ นี่เจ้าคิดจะให้พวกข้าละเมิดต่อพระดำริ ที่พระเจ้า แทโจเคยรับสั่งไว้งั้นรึ ถ้าดวงพระวิญญาณของฝ่าบาททรงทราบต้องกริ้วมากแน่” จีแบก กล่าว
      “เอ๊ะ นี่ท่านราชเลขา ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ให้ใช้คำว่าฝ่าบาท” วอนซุง กล่าว
      “แล้วมันผิดตรงไหนกัน ที่พวกเราต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะฝ่าบาทยอมอยู่ใต้อำนาจซ่ง ล้มเลิกพิธีพัลกวนพิธีจุดประทีป รับเอาแนวความคิดขงจื๊อมา ยอมเป็นเมืองประเทศราชของเค้านั่นแหละ”
      “แล้วตอนนี้ท่านมาพูดเรื่องนี้ทำไม” วอนซุง ถาม
      “ตอนนี้ท่านอ๋องก็หนักพระทัยมากพอแล้ว เรามาหารือกันเรื่องปกป้องดินแดน แต่พวกท่านยังมัวมายืนเถียงกันอยู่อย่างนี้ นี่พวกท่านยังมีความภักดีต่อท่านอ๋องกันอยู่รึเปล่า” คอมอึย กล่าว
      “ฮั่นแน่ พวกท่าน นี่คิดจะมาวิจารณ์ ท่านอ๋องกันรึไง ข้าว่าพวกท่านคิดจะฉวยโอกาสขายชาติกลางสงครามมากกว่า” ชอยซอม กล่าว
      “เจ้าพูดบ้าอะไรหา ระวังปากของเจ้าหน่อย” จีแบก ไม่พอใจ
      “ท่านต่างหากต้องระวังคำพูด”
      “หน็อยแน่ะ เลวมาก คนอย่างพวกเจ้ากล้ามาดูถูกข้าถึงเพียงนี้เชียวเรอะ”
      “พวกเลวงั้นเหรอ นี่ท่านกล้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าท่านอ๋องเรอะ”

      —@@@—

      ชี่ตันมีกองทัพใหญ่ถึงแปดแสน เซียวซุ่นหนิงแม่ทัพแห่งชี่ตันเรียกร้องให้พระเจ้าซองจงยอมจำนน… โดยยกดินแดนโกคูรยอเดิมให้กับทางชี่ตัน เนื่องจากเหล่าขุนนางต่างเกรงกลัวทัพของชี่ตัน เสียงส่วนใหญ่จึงสนับสนุนให้ยกดินแดนแถบเหนือของซอ-กยองให้กับชี่ตัน”

      —@@@—

      ที่ค่ายทหารชี่ตัน ข้าศึกได้บุกเข้ามา แม่ทัพอูจี นำทหารต่อสู้ แต่ก็ต้านทานไม่ไหวต้องถอยทัพออกมา ด้านพระเจ้าซอจงตัดสินใจที่ จะกลับไปแค-กยอง สั่งให้ทุกคนรีบออกจากวัง และเคลื่อนย้ายประชาชนออกไปจากเมืองให้หมด และให้แจ้งไปยังหน่วยเหนือให้ถอนทหารออกมา นำเสบียงไปแจกชาวบ้าน ที่เหลือให้เอาโยนทิ้งน้ำไป อย่าให้หลงเหลือไปถึงข้าศึก เพราะข้าศึกอาจจะไม่รักษาสัญญาแล้วบุกลงมาทางใต้ และให้ทำลายที่นาและเมืองให้หมด เพื่อไม่ให้ข้าศึกใช้เป็นเสบียง

      —@@@—

      ที่แม่น้ำแททุง ระหว่างที่พวกทหารกำลัง โยนเสบียง ชอนชู ได้เข้ามาห้ามไว้
      “เจ้าเป็นใคร ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้” ทหารคนหนึ่งถาม
      “พระนางคือมเหสีพระเจ้าคยองจง พระนางซุงด๊อก” คังโจ กล่าว
      “ขอประทานอภัย กระหม่อมจำไม่ได้”
      “ข้าถามว่าเจ้าทำอะไรอยู่หา”
      “ท่านอ๋องรับสั่งให้ทิ้ง..เสบียงทั้งหมด”
      “ว่าอะไรนะ”
      “พระนาง” โกฮอน กล่าว
      “ไปกราบทูล..”
      “พระนางเข้าไปตอนนี้คงไม่ค่อยเหมาะ ฝ่าบาทอารมณ์ไม่สู้ดีนัก…พระนาง” โกฮอน กล่าวทูล

      —@@@—

      ชอนชู ไปเข้าเฝ้าและทูลให้พระเจ้าซองจงถอนรับสั่ง
      “เจ้าไม่ฟังคำสั่งข้าที่สั่งให้เจ้าอยู่ที่ฮวางจูใช่มั้ย? เป็นผู้หญิงอะไรถึงลุกขึ้นมาใส่ชุดเกราะหา ไม่อายพวกขุนนางที่เห็นรึไง รักษาขนบธรรมเนียมซะบ้าง”
      “คนที่ควรรู้สึกอายควรเป็นพระองค์ เหล่าทหารกำลังเสี่ยงชีวิตสู้กับข้าศึกอยู่ทางเหนือ แต่ท่านกลับคิดทิ้งแผ่นดินแล้วหลบหนีไป ทำแบบนี้คู่ควรเป็นราชารึ?”
      “หุบปากซะ ข้าไม่มีแรงจะมานั่งเถียงเรื่องพวกนี้กับเจ้าหรอก”
      “หม่อมฉันก็ไม่ได้มาเพื่อจะพูดเรื่องนี้ ขอให้ทรงถอนรับสั่งเดี๋ยวนี้ ถ้าพระองค์กลัวสงคราม อยากจะหนีก็ไม่เป็นไร แต่ทหารต้อง อยู่สู้กับข้าศึกต่อ” ชอนชู กล่าวทูล
      “ทำไมถึงฟังคำพูดข้าไม่รู้เรื่อง ที่นี่ข้าต่างหากที่เป็น.. ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาบอกว่าควรทำอะไร”
      “เราไม่ต้องการราชาที่ยอมยกแผ่นดินให้พวกคนป่า”
      “อะไรนะ”
      “อีกอย่าง พระองค์ก็เป็นแค่คนอ่อนแอคนนึง บ้านเมืองที่บรรพบุรุษหลั่งเลือดเนื้อและน้ำตาสร้างมา ท่านกลับยอมยกแผ่นดินให้กลายเป็นเมืองขึ้นของคนอื่นไปแบบนี้ ทำไมท่านถึงยอมยกแผ่นดินผืนนี้ให้คนป่าพวกนั้น?”
      “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ”
      “คนคนนึงที่ล้มเลิกพิธีอธิษฐานกับพิธีจุดประทีป ทำลายครอบครัวตัวเอง กล้าคิดฆ่า น้องสาวตัวเอง ทำไมพอเจอกับต่างชาติรุกรานกลับอ่อนแอถึงขนาดนี้” ชอนชู กล่าวทูล
      “หุบปากซะ ระวังปากของเจ้าให้ดี”
      “ท่านต่างหากที่ต้องระวัง ข้าเป็นมเหสีพระเจ้าคยองจงนะ”
      “แต่ก่อนหน้านั้น เจ้าเป็นน้องสาวข้า เจ้า..จะให้คนต้องทนทุกข์อีกเท่าไหร่ถึงจะพอใจ ถ้าเจ้าชอบสงคราม เจ้าก็ไปสู้กับศัตรูไป แต่ข้ายอมให้เลือดประชาชนนองบนแผ่นดินข้าไม่ได้ สำหรับข้าสิ่งนี้มันยังสำคัญยิ่งกว่าดินแดนซะอีก”

      “อย่าอ้างประชาชนมาปิดบังความอ่อน แอ เหตุผลอะไรที่ทำให้พระราชายอมทิ้งแผ่นดินตัวเอง ประชาชนจะต้องถูกฆ่าตายไปจนหมด ท่านมันเป็นสุนัขรับใช้ของชี่ตัน”
      “เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้ามายืนด่าข้าอยู่อย่างนี้รึ ใครอยู่ข้างนอกบ้าง ลากตัวนาง ออกไป..ไปเดี๋ยวนี้ เอานางไปขังซะ” พระเจ้าซองจง รับสั่ง
      “ปล่อยข้านะ บอกให้ปล่อยเดี๋ยวนี้ ท่านอ๋อง ๆ ประหารหม่อมฉันได้ แต่จะละทิ้งแผ่นดินไม่ได้ ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดเปลี่ยนพระทัยด้วย ถือว่าน้องคนนี้ขอร้องล่ะเสด็จพี่ แผ่นดินนี้ไม่ได้เป็นของท่านคน เดียว”
      “มัวทำอะไร เอาตัวนางออกไปเดี๋ยวนี้”
      “เสด็จพี่ ๆ ยังจำคำสั่งเสียของเสด็จ ปู่ได้รึเปล่า ที่นี่คือหัวใจของแคว้นเรานะ เสด็จ พี่ ๆ”

      —@@@—

      คังโจตกใจเมื่อรู้ว่าพระมเหสีถูกจับไป ขัง จึงให้พวกลูกน้องทุกคนขึ้นม้า เดินทางไปซอ-กยอง เพื่อช่วยพระนาง แต่ชียังไม่เห็นด้วย เพราะหากนำกำลังทหารเข้าเมืองโดยไม่ได้รับอนุญาต โทษฐานคือกบฏ
      “ข้าไม่สนข้อหากบฏหรอก ถ้าเจ้ากลัวก็อยู่ที่นี่ต่อไปอย่ามาขวางทางข้า”
      “ทำอย่างนี้ไม่ได้ ไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าท่านจะไป ก็ฆ่าข้าซะก่อน”
      “งั้นเหรอ คิดว่าข้าไม่กล้ารึ”
      “พี่ชายคะ ๆ อย่าทำอย่างนี้” ฮยังบี เข้ามาห้าม
      “หลีกไป พระนางถูกจับไปขังอย่างนี้ ข้าจะฆ่าทุกคนที่คิดร้ายกับนาง แม้จะเป็นท่านอ๋องก็ตาม ฆ่ามันให้หมด หลีกไป”
      “นายกองคิมพูดถูกนะคะ ก่อนที่จะตัด สินใจ ขอให้อยู่ที่นี่ก่อน ตอนนี้ท่านรองแม่ทัพซอเข้าวังไปแล้ว”

      —@@@—

      ซอฮุยเข้ามารายงานชอนชู ว่าฝ่าบาททรงยกเลิกรับสั่ง ทิ้งเสบียงอาหารแล้ว ส่วนเรื่องดินแดนทรงส่งท่านฮัลจีรอนไปเจรจา เพื่อ ให้แม่ทัพชี่ตันหยุดการรุกราน
      “จะบ้ารึไงหา การขอร้องจะแก้ปัญหาได้เหรอ”
      “ถ้าพวกเค้าไม่ยอม เราต้องเตรียมตอบโต้ด้วยการเข้ารุกก่อน” ซอฮุย กล่าวทูล
      “ท่านจะ…ขัดราชโองการเหรอ นั่นสินะ มีแต่วิธีนี้เท่านั้น ข้าจะช่วยท่านอีกแรงนึง”
      “พระนาง ตำหนักอันบุกเป็นหน้าที่ของกระหม่อม เสด็จกลับฮวางจูดีกว่า”

อ้างอิง : เดลินิวส์